با توجه به اینکه صنعت سینما بر اساس مفهوم نگاه به آینده و پیشبرد امکان‌های فناوری بنا شده است، تعجب‌آور نیست که بسیاری از بزرگترین فیلم‌های تاریخ در ژانر علمی تخیلی قرار دارند. در حالی که ممکن است تمام فیلم‌های علمی تخیلی را به عنوان آثار سرگرمی عامه‌پسند رد کنیم، این ژانر توانایی زیادی در ایجاد موازی‌هایی با تحولات واقعی تاریخ بشر و هشدار درباره آینده‌ای تاریک که ممکن است در صورت عدم حل مشکلات سیستماتیک انسان پیش بیاید، دارد.
بسیاری از فیلم‌های علمی تخیلی بزرگ نیز مهیج های خوبی هستند، زیرا آن‌ها به گونه‌ای فناوری‌های فضایی یا آینده‌نگر را به داستان‌های خود می‌آورند که تنش موقعیت را افزایش داده و مخاطبان را در لبه صندلی‌هایشان نگه می‌دارد. در اینجا ۱۰ فیلم علمی تخیلی هیجان‌انگیز تاریخ، به ترتیب رتبه‌بندی، آورده شده است.
10. War of the Worlds | جنگ دنیاها | 2005
کارگردان: استیون اسپیلبرگ
«جنگ دنیاها» یک برداشت بسیار متفاوت از رمان کلاسیک «اچ. جی. ولز» به همین نام است که قبلاً در سال ۱۹۵۳ به یک فیلم موفق بی‌مووی تبدیل شده بود. هنگام ساخت نسخه مدرن خود، کارگردان استیون اسپیلبرگ به تازگی به فاجعه ۱۱ سپتامبر نگاهی انداخته و فیلمی درباره فروپاشی بشریت و زیرساخت‌های آن پس از یک حمله ویرانگر به مناطق عمومی ساخته است.
«جنگ دنیاها» شامل برخی از ترسناک‌ترین صحنه‌های نابودی شهری است که تا به حال روی پرده به تصویر کشیده شده، اما چیزی که بیش از همه هراس‌انگیز است، بررسی این است که چگونه انسانیت به خودی خود پشت می‌کند. همچنین دیدن تام کروز که بیشتر به خاطر بازی در نقش قهرمانان کاریزماتیک اکشن شناخته می‌شود، در نقش یک پدر بد و ناتوان که نمی‌داند بهترین راه برای آوردن فرزندانش به مکان امن چیست و چگونه باید امید پیدا کند، قابل توجه است.
9. RoboCop | روبوکاپ | 1987
کارگردان: پل ورهوفن
«روبوکاپ» یکی از بی‌رحمانه‌ترین فیلم‌های علمی تخیلی دهه ۱۹۸۰ است؛ اگرچه الهام گرفته از ژانر تکنوآر است، اما عناصر مشترک زیادی با تریلرهای اکشن جنایی دارد. لحظات ابتدایی که در آن افسر پلیس الکس مورفی (پیتر ولر) توسط یک باند جنایتکار به شدت مورد ضرب و جرح قرار گرفته و تقریباً کشته می‌شود، یک داستان منشاء وحشتناک است که به خوبی توضیح می‌دهد چرا او در یک لباس رباتیک قرار داده می‌شود تا با جرم و جنایت مبارزه کند.
«روبوکاپ» یک تریلر علمی تخیلی سیاسی است که با طنز تند به حرص و طمع شرکت‌ها، جنگ با جرم و جنایت، و سیاست‌های دولت رونالد ریگان حمله می‌کند. پل ورهوفن به ندرت از نمایش وحشتناک‌ترین بخش‌های داستان خودداری می‌کند و برای کسانی که نسخه «برش نشده» را دیده‌اند، چیز زیادی در نسخه اصلی «روبوکاپ» به تخیل واگذار نمی‌شود.
8. The Terminator | ترمیناتور | 1984
کارگردان: جیمز کامرون
«ترمیناتور» مدت‌ها قبل از اینکه بحث درباره هوش مصنوعی به موضوعی قابل توجه در اخبار تبدیل شود، ترس‌هایی درباره آن را زنده کرد؛ به بسیاری از جهات، «ترمیناتور» حتی چهل سال بعد از انتشار اولیه خود نیز بسیار به موقع به نظر می‌رسد. اگرچه دنباله «ترمیناتور ۲: روز داوری» به دلیل دستاوردهای بیشتر در زمینه جلوه‌های بصری و سکانس‌های اکشن بهتر مورد توجه قرار گرفت، نسخه اصلی «ترمیناتور» یک داستان معمایی نئو-نوآر ترسناک است که نشان‌دهنده نبوغ جیمز کامرون به عنوان نویسنده است.
آرنولد شوارتزنگر در نقش تی-۱۰۰۰ بسیار ترسناک است، شخصیتی که هیچ هدفی جز کشتن سارا کانر (لیندا همیلتون) و جلوگیری از تولد رهبر آینده بشریت ندارد. برخی از بزرگترین شخصیت‌های شرور به دلیل پیچیدگی‌هایشان موثر هستند، اما سادگی بی‌روح و نداشتن شخصیت که مدل تی-۱۰۰۰ ترمیناتورها را تعریف می‌کند، او را بسیار موثرتر می‌سازد.
7. Under the Skin | زیر پوست | 2014
کارگردان: جاناتان گلیزر
«زیر پوست» برخلاف بیشتر تریلرهای علمی تخیلی است، زیرا ترکیبی از وحشت بدنی دیوید کراننبرگ در «ویدئودروم» و سوالات وجودی درباره منشاء انسان که در «۲۰۰۱: ادیسه فضایی» اثر استنلی کوبریک وجود دارد، را ارائه می‌دهد. فیلم ترسناک جاناتان گلیزر با بازی اسکارلت جوهانسون در نقش یک زن اغواگر بیگانه که مردان را به مرگ می‌کشاند تا بیشتر درباره آن‌ها بیاموزد، هر صحنه از تکه‌تکه شدن گرافیکی بدن قربانیان بیشتر و بیشتر ترسناک می‌شود.
تصاویر تاریک و فضای غم‌انگیز «زیر پوست» آن را شدیدتر می‌کند، زیرا شخصیت بیگانه به نظر می‌رسد که قربانیان خود را به صورت تصادفی انتخاب می‌کند. این فیلم دارای دلالت‌های استعاری بیشتری درباره مهاجرت و نقش‌های جنسیتی است و پایان شگفت‌انگیز و مبهم آن به اندازه کافی می‌تواند حتی بزرگترین علاقه‌مندان به فیلم‌های علمی تخیلی را گیج کند و آن‌ها را وادار کند تا سعی کنند بفهمند واقعاً چه اتفاقی افتاده است.
6. Aliens | بیگانگان | 1986
کارگردان: جیمز کامرون
جیمز کامرون بسیاری از هیجان‌انگیزترین (و بهترین) فیلم‌های علمی تخیلی را ساخته است، به طوری که در حقیقت ذکر نکردن همه آثار علمی تخیلی او تقریباً به معنی نادیده گرفتن است. پس از اینکه «ترمیناتور» نامی برای کامرون در صنعت سینما شد، دنباله او به «بیگانگان» او را به یکی از داغ‌ترین کارگردانان روی کره زمین تبدیل کرد.
سیگورنی ویور نقش الن ریپلی، تنها بازمانده یو‌اس‌سی‌اس‌اس نستروما (و فیلم بیگانه اثر ریدلی اسکات که برنده جایزه اسکار شد) را در دنباله‌ای بزرگتر و هیجان‌انگیزتر از همیشه بازآفرینی کرد که ترکیبی از علمی تخیلی، اکشن و وحشت بود و به کمال بی‌نهایت تماشایی رسید. ویور حتی برای بازی در نقش اول این فیلم کاندید جایزه اسکار شد، که برای یک فیلم ژانر در آن زمان تقریباً بی‌سابقه بود.
5. Mad Max 2: The Road Warrior | مد مکس ۲: جنگجوی جاده | 1982
کارگردان: جرج میلر
«مد مکس ۲: جنگجوی جاده» تجسم کامل چیزی بود که جرج میلر برای سرزمین ویران‌شده پس از آخرالزمان در نظر داشت، زیرا اساساً بیابان استرالیا را به محیطی برای یک وسترن علمی تخیلی تبدیل کرد. آینده‌ای که میلر تصور کرده بود، بر اساس درد ساخته شده و از طریق منابع زنده مانده بود؛ زیرا مکس (مل گیبسون) سعی می‌کند از یک دهکده بی‌گناه در برابر یک ارباب جنگ بی‌رحم محافظت کند و به این درک می‌رسد که تنها افراد قوی در یک محیط سرکوبگر زنده می‌مانند.
فرنچایز «مد مکس» شخصیت‌های عالی زیادی دارد، اما «مد مکس ۲: جنگجوی جاده» یک شخصیت شرور بسیار ترسناک در لرد هومونگوس (کیل نیلسون) دارد، ارباب جنگی که انواع ماشین‌های جنگی را برای دزدیدن نفت هدایت می‌کند. در حالی که برخی استدلال می‌کنند که «مد مکس: جاده خشم» قسمت غنی‌تر و احساسی‌تر این مجموعه است، اما سخت است که از سطح شدید خشونت و شدت که «مد مکس ۲: جنگجوی جاده» را به یک اثر کلاسیک تبدیل کرده است، فراتر رفت.
4. The Thing | موجود | 1982
کارگردان: جان کارپنتر
فیلم سینمایی موجود یکی از بهترین بازسازی‌های علمی تخیلی تاریخ است. جان کارپنتر تصمیم گرفت تا داستان نه چندان جدی فیلم B دهه ۱۹۵۰ به نام «موجود از دنیای دیگر» را به یک اثر وحشتناک و تأثیرگذار تبدیل کند که به صورت موازی با دوران تنش‌های سیاسی و اضطراب‌های ناشی از جنگ سرد پیش می‌رفت.
این فیلم وحشت ناشی از عدم اطمینان به هم‌تیمی‌ها را به تصویر می‌کشد، زیرا مک‌ردی (با بازی کرت راسل) و تیم او متوجه می‌شوند که هر یک از آن‌ها ممکن است توسط موجود بیگانه‌ای که هویت افراد را تقلید می‌کند، آلوده شده باشند. اگرچه فیلم در زمان اکرانش در تابستان ۱۹۸۲ موفقیت تجاری و انتقادی چندانی نداشت، اما اکنون به‌عنوان یکی از بهترین و ترسناک‌ترین فیلم‌های کارپنتر و بازتابی از وضعیت عمومی جامعه در زمان خودش شناخته می‌شود.
3. Return of the Jedi | جنگ ستارگان: بازگشت جدای | 1983
کارگردان: ریچارد مارکوآند
«بازگشت جدای» شاید هیجان‌انگیزترین قسمت از مجموعه جنگ ستارگان باشد، چرا که به‌عنوان آخرین بخش از سه‌گانه اصلی، با سرعت بالا از یک صحنه به صحنه دیگر پیش می‌رود. در حالی که مأموریت نجات هان سولو (با بازی هریسون فورد) توسط لوک اسکای‌واکر (با بازی مارک همیل) و پرنسس لیا (با بازی کری فیشر) در ابتدای فیلم هیجان‌انگیز است، بخش‌های آخر فیلم با فاش شدن نقشه پلید امپراتور پالپاتین (با بازی ایان مک‌دیارمید) برای به دام انداختن اتحاد شورشیان در سیاره اندور، حالتی تاریک و دلهره‌آور به خود می‌گیرد.
پالپاتین یکی از برترین شرورهای جنگ ستارگان است، چرا که با تشویق شخصیت‌های مثبت به استفاده از خشم درونی‌شان، تعادل نور و تاریکی را به چالش می‌کشد. مبارزه نهایی لوک با دارث ویدر (با بازی دیوید پراوس) که طی آن لوک با شیاطین درونی خود می‌جنگد، شاید مهم‌ترین لحظه در کل حماسه اسکای‌واکر باشد.
2. Star Trek II: The Wrath of Khan | پیشتازان فضا ۲: خشم خان | 1982
کارگردان: نیکلاس مایر
«خشم خان» مجموعه پیشتازان فضا را به سمت تاریک‌تری سوق داد و با بازگرداندن شخصیت محبوب خان (با بازی ریکاردو مونتالبان) از قسمت «دانه‌های فضا» در سریال اصلی، عمق جدیدی به داستان بخشید. این فیلم با بررسی واقعیت پیری کاپیتان کرک (با بازی ویلیام شاتنر) و فرمانده اسپاک (با بازی لئونارد نیموی) نشان می‌دهد که آن‌ها دیگر قادر به انجام کارهای شجاعانه‌ای که در جوانی انجام می‌دادند، نیستند.
«خشم خان» شامل برخی از بهترین نبردهای فضایی در تاریخ سینماست و نیکلاس مایر آن‌ها را به سبک فیلم‌های زیرآبی کلاسیک جنگ جهانی دوم فیلم‌برداری کرد. قربانی شدن اسپاک در پایان فیلم، نه تنها احساسی‌ترین صحنه در کل مجموعه پیشتازان فضا است، بلکه یکی از لحظات به‌یادماندنی تاریخ علمی تخیلی محسوب می‌شود.
1. Invasion of the Body Snatchers | حمله جسد دزدها | 1987
کارگردان: فیلیپ کافمن
«حمله جسد دزدها» نسخه‌ای بازسازی‌شده از فیلم کلاسیک ۱۹۵۶ است که به خوبی نگرانی‌های دهه ۱۹۷۰ درباره تئوری‌های توطئه و بی‌اعتمادی عمومی به دلیل جنگ ویتنام و رسوایی‌های مربوط به دولت نیکسون را منعکس می‌کند.
فیلم وحشت ناشی از عدم توانایی در اعتماد به همسایگان را به تصویر می‌کشد، چرا که هر کسی ممکن است به طور مخفیانه توسط یک مهاجم بیگانه کنترل شده باشد. با اینکه فیلم تعداد زیادی از صحنه‌های ترسناک سریع ندارد، فیلیپ کافمن به خوبی از فضاهای خالی و سکوت برای ایجاد تعلیق و اضطراب استفاده می‌کند. نمای نهایی که دونالد ساترلند مستقیماً به دوربین خیره می‌شود، شاید یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما باشد.
منبع : کولیدر
